Hoera! Ik heb de VWN Publicatieprijs gewonnen voor de beste wetenschapsjournalistieke publicatie van 2018! Die kreeg ik voor mijn verhaal over de massaproductie aan twijfelachtige vondsten van medisch onderzoek aan universitaire ziekenhuizen, dat ik voor de Volkskrant schreef. Waar moet je aan denken? Nou, bijvoorbeeld aan onderzoek over luchtvervuiling en aanbevelingen voor zwangere vrouwen over bijvoorbeeld huilbaby’s – veelal is het rammelend onderzoek, ontdekte ik samen met de statistici Casper Albers en Maarten van Smeden.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet het leukste stuk vond om te maken. De onderzoeksproblemen kun je op zo veel verschillende manieren belichten, dat ik qua invalshoek en uitzoekwerk nogal eens de draad kwijtraakte. Hoewel mijn naam als enige boven het stuk prijkt, is zo’n verhaal maken echt teamwerk. Ik kon altijd terecht bij de wetenschapsredactie van de Volkskrant als ik vast zat, en de adviezen en conclusies van de twee statistici waren echt onmisbaar om van het hele verhaal een begrijpelijk geheel te maken.

Maar aan het eind van de rit voelt zo’n prijs wel goed. Schrijven, hoe leuk het onderwerp ook, is vaak een kwestie van gepruts en geploeter. Bij mij althans. Soms maak ik een half artikel en ontdek ik dat het niet goed loop – waarna ik gewoon opnieuw begin. Ik denk dan: wat ben ik toch aan het kloten. En: wat zien anderen in mijn werk? (ja, je kunt gerust zeggen dat ik lichtelijk aan impostor syndrome lijd). Zo’n prijs neemt die onzekerheid in één klap weg.

Voorlopig dan. Want die twijfel die telkens toeslaat tijdens het schrijven, die zal ook wel ergens goed voor zijn: het houdt mij ook wel scherp!

Hoe dank ook: bedankt aan de VWN en de jury, en iedereen die hielp.