Want geen expeditie is compleet zonder: spelende dolfijnen voor de boeg! Het waren er een stuk of zes.
Meer over de expeditie lees op je het expeditieblog.
Glibber, trek, floep, worstel: het zijn de woorden die ik associeer met het tofste dier op aarde. De octopus.
Ik heb eens ruzie met een octopus gehad terwijl ik onderzoek onder water deed, tijdens mijn studie. Op zo’n 4 meter diepte notuleerde ik met een potlood wat ik zoal voorbij zag zwemmen. Dat kan, schrijven onder water: je gebruikt een leitje. Die zijn meestal wit. De octopus, schuilend in een holletje tussen zeewier en steentjes, op zo’n twintig centimeter afstand, had ik niet gezien.
Het leitje. Daar had hij zijn zinnen op gezet. Plotseling voel ik een klap op mijn leitje. Drie armen uit het holletje plakken met hun zuignappen aan mijn schrijfwaar en trekken er met immense kracht aan. Een worstelpartij met de octopus volgt. Nog twee armen reiken uit naar het witte schrijfblad. Ik zet mijn vinnen diep in het zand en begin naar achteren te leunen. Nu pas krijg ik de overhand. Gelukkig maar, want ik snak inmiddels naar zuurstof. Ineens laten de armen los. Ik kukel in slow-motion (zoals dat onder water gaat), naar achteren. En hup, naar boven.
Einde verhaal.
In ieder geval: gisteren was het World Octopus Day. Ik was er niet bij, mocht het ergens gevierd worden. Dus vandaag een plaatje om alsnog de coolheid van octopussen te benadrukken. Een toffe, wetenschappelijk verantwoorde infographic van het Amerikaanse National Aquarium volstaat prima. Scroll naar onder voor wat foto’s van eigen makelij.
[nggallery id=1]
Hij was altijd al mijn favoriet, de voshaai. Van alle haaien dan.
Toen ik een jaar of zes, zeven was, hadden mijn ouders een boek over de oceanen. Het was een oud boek. Uit de tijd dat foto’s van de meeste zeebeesten pas werden gemaakt als de dieren eenmaal uit het water waren gevist. Zeilvissen, diepzeehaaien en maanvissen: allemaal lagen ze bebloed op het dek van een vissersbootje.
Maar de voshaai, daarvan hadden ze gelukkig een onderwaterfoto. Was dat even fijn.
Ik ga niet zeggen dat ik er urenlang naar kon staren – je kindertijd romantiseren, hoe cliché is dat – maar ik heb het boek meer dan eens opengeslagen om het plaatje nog eens even te kijken. Ik vroeg me vooral af hoe het eruit zou zien als de haai zwom en of ik dat ooit zelf zou zien. En waar die bizar lange staartvin goed voor zou zijn.
Nou, eindelijk worden mijn kinderwensen vervuld. Griekse onderzoekers hebben in Filipijnse wateren een zwemmende voshaai gefilmd. Zijn staart gebruikt ‘ie om vissen knock-out te meppen. Die snoept hij daarna als makkelijke hapjes op.
Check hier het wonderlijke beeldmateriaal:
Via: New Scientist NL en PLOS ONE.
Dat wist ik niet: op dertig meter diepte valt een gepeld rauw ei niet uit elkaar. De druk houdt de ovalen massa bij elkaar. De smaak verandert blijkbaar niet.
Vies kan mooi zijn. Iets wat je niet verwacht bij pissebedden. In en rondom ons huis zijn pissebedden gelukkig klein. In de diepzee niet. Daar zijn ze walgelijk groot: tot wel 36 centimeter lang en bijna 2 kilo zwaar. En, pissebedden zijnde, eten ze eten afval dat naar beneden zinkt, zoals het karkas van walvissen. Bah.
Maar kijk eens wat marien bioloog Andrew David Thaler in zijn diepzeeverkenner zag: een pissebed die prachtig weg zwemt.