Beste mensen: ik knijp er een maand tussenuit. Maar dat betekent allerminst dat ik verdwijn.

Vanaf de Atlantische Oceaan blijf ik schrijven en bloggen. Jawel, dat is een hele maand op zee. Daar kijk ik mee met een Nederlandse wetenschappelijke expeditie die 8 november van start gaat. En joepie, het expeditieschip heeft een internetverbinding (hallo, toekomst).

We varen redelijk dichtbij de evenaar, van de kust van Mauritanië tot aan het Caribische eiland Sint Maarten.

Het doel van de tocht: wetenschappers van het Koninklijk Nederlands Instituut voor Zeeonderzoek, ook wel het NIOZ, willen weten of klimaatverandering te beïnvloeden valt met algengroei in de Atlantische Oceaan. Algen plukken namelijk het broeikasgas CO₂ uit de lucht. En daarom is het interessant om te weten wat de algen zoal te vreten krijgen. En of je ze kan ‘bijvoeren’.

Daarvoor gaan ze allerlei spectaculaire onderzoekstechnieken toepassen. Drijvende meetstations, zo groot als Fiat Panda’s, worden in zee geknikkerd. Boormachines dalen af naar de zeebodem op 4 kilometer diepte. En meer.

Natuurlijk is dit allemaal ook tof omdat ik ook een glimp zal opvangen – én delen – van het zeemansleven. Een maand lang geen land in zicht – dat moet iets spectaculairs hebben.  ‘s Nachts het bed uit voor metingen. Getuige zijn van de macht die de scheepskok over de bemanning heeft. En met een beetje geluk spotten we walvissen of dolfijnen.

Om op de hoogte te blijven van de tocht die 8 november begint, kun je het beste mijn blog volgen. Met regelmaat post ik updates, die soms doorlinken naar de website van de Volkskrant (zij betalen een deel van de rekening) en Wetenschap24 (die veel aandacht trekken). Blijf via dit expeditieblog of Twitter op de hoogte van mijn belevenissen.

Je kan de locatie van de Pelagia, de boot waarop ik zal varen, hieronder volgen. Op het moment van schrijven (25 oktober) ligt de Pelagia in de haven van Lissabon. Daarna gaat het schip de route varen. Vanaf Gran Canaria voor de kust van Afrika, helemaal naar Sint Maarten dus.